Trochę zabawiłem u niego w gościnie. Trudno się było oprzeć temu spojrzeniu. 

Dużo mi opowiadał, ale jak to z drzewami bywa – mało kto je rozumie lepiej niż one same i ptaki. Powiedział, że jest stary; że wiele razy zrzucał liście a jego dzieci wędrują od dawna we wszystkie strony świata. I dzieci ich dzieci. 

Dużo pamięta, ale jak to bywa z drzewami – mało kto jest w stanie sięgnąć pamięcią tak głęboko, poza samymi drzewami i skałami. Opowiadał o czasach, gdy nie było nikogo, kto by słuchał i nie rozumiał. 

Dużo rozumie, ale jak to bywa w takich przypadkach – mało kto jest w stanie pojąć prawdę, poza drzewami i ziemią. Jego opowieść była dla mnie szumem wiatru, śpiewem ptaków pośród liści i motylami dzięki którym mnie widział, a ja widziałem jego. 

A widział naprawdę dużo, lecz nikt tego nie zrozumie, poza nim samym. Patrzył na mnie do ostatniego motyla. Później zasnął. Obudzi się ponownie wiosną z nowymi opowieściami.