Pod wieloma względami nie pasuję. Pod jednym tak.

Jestem drzewem. Mam korzenie, pień i koronę.

Jest wcześnie, więc korona jest trochę ogołocona z liści.

To jednak nie wszystko. Nie pnę się jak moi kuzyni.

Wzrastam. Nie walczę o każdy foton. Nie trzymam sztywno fasonu.

Podążam w kierunkach światła. Unikam wichrów, ale bez przesady.

Lubię się przyglądać temu, co wokół. Nie patrzę jedynie wzwyż, jak oni.

Wokół mnie fascynująco dużo się dzieje, żeby się temu przyglądać z największą uwagą. 

Najwyższym zaszczytem.

Nie pnę się. Nie „strzelam” wzwyż. Nie pędzę na oślep.

Moi kuzyni się oddalają. Wyginają pnie, żeby zrobić mi miejsce — nie z niechęci, że dziwak. Wystarczająco naiwne? Nie szkodzi. Ustępują pola radości.

Gniazdo.

Jest i dla nich nadzieja…