Jest pewna rzeka w pewnym mieście we wschodniej części pewnego kraju. Rzeka kiedyś znana ze swej nieokiełznanej natury, o czym dziś łatwo nie pamiętać, zyskała odpowiednią nazwę, doskonale oddającą jej dziki i nieujarzmiony charakter. Jednak miasto się rozwijało i nie mogło pozwolić rzece decydować, tak jak to było dotąd, gdzie może rozlewać swoje wody i ile ziemi sobie zabierać. Dla miasta było to zbyt wiele. To ono miało teraz decydować, gdzie i co rośnie, płynie i chodzi. Nawet ptakom wyznaczyło miejsca, w których nie mogą przesiadywać.

Rzeka została oswojona. Koryto, którym płyną jej wody odpowiednio zabezpieczono, wyznaczono zakręty, zakola, płycizny i przegłębienia. Nie spodobało jej się to, ale powoli zaczęła godzić się ze swoim losem, czasem tylko, zazwyczaj wczesną wiosną, przypominając o swojej dawnej potędze krótkimi zrywami, gdy miasto na chwilę zapomniało z kim ma do czynienia…

Najgorsze dopiero miało nastąpić. Wraz z miastem przyszli ludzie. W końcu przybysze, którzy początkowo z wdzięcznością korzystali z obfitości jej wód, stali się Tubylcami, przynoszącymi ze sobą wszystko to, czego miasto nie chciało widzieć, a co wrastało w ziemię, której władza rzeki już nie sięgała. Tylko późną jesienią i wczesną wiosną ukazywało się ze zdwojoną mocą doprowadzając rzekę do rozpaczy.

Cóż jednak miała zrobić? Płynęła dalej przed siebie, coraz mniej przypominając dawną dumną Bystrzycę, a coraz bardziej kanał ściekowy, których mnóstwo „zasilało” jej nurt… Tubylcom to nie przeszkadzało. Dalej jak gdyby nigdy nic łowili ryby. Dzień w dzień przychodzili nad jej brzegi urządzając swoje rytualne spotkania i zostawiając coraz więcej i więcej pamiątek owych spotkań. Zapewne wszystkie te pozostawiane rzeczy miały jakieś rytualne znaczenie, jednak rzeka tego nie mogła zrozumieć. I nie chciała. Wolała płynąć przed siebie, tak jak robiła to przez wieki…