„Spotkamy się kiedyś u studni?”

Chodzi za mną, a w tym przypadku chyba toczy się… W starym, zdziczałym sadzie, na samym końcu wioski, gdzie u porośniętego nieujarzmioną roślinnością pnia drzewa gniazdo sobie uwił wielki szary zając, znajduje się studnia, która nie obdarza wodą, lecz opowieściami. 

O czym opowiada? Nie mam pojęcia. Nie umiem słuchać studni, w której zamiast wody hula wiatr… Tylko drzewa wokół szumią o czasach, gdy znajdowała się tam, gdzie znajdować winna się studnia, czyli pod ziemią (w większości) i obdarzała strudzonych mieszkańców pobliskiego domu swoją orzeźwiającą wodą. To musiało być bardzo dawno, ponieważ jeszcze jako dziecko bawiłem się w tym opuszczonym sadzie. W moich czasach te drzewa otaczała zwykła trawa, a z ich opuchniętych od soków gałązek odrywały się nabrzmiałe słodyczą wiśnie, śliwki i jabłka. Drzewa w tamtym okresie chyba jeszcze nie dostrzegały, że powoli zbliża się kres tej obfitości. 

A studnia, już wtedy pozbawiona była tego, co czyni studnię tym, czym być powinna, choć jeszcze wyglądała na całkiem przyzwoitą studnię. Na pewno była w lepszym stanie niż znajdujący się obok dom, którego mieszkańcom kiedyś służyła. W resztkach jego murów – pomiędzy zwaliskami kamieni z innymi dzieciakami szukałem ropuch, aby móc później przechwalać się naszymi tryumfami. Już wtedy dom milczał, a studnia jeszcze gadała. 

Lubiłem jej słuchać, bo dzieciaki lubią lanie wody, ale niestety, byłem zbyt młody, by rozumieć gadającą studnię… 

Do dziś jestem ciekaw, co wtedy miała do powiedzenia…