Coś w nich jest, prawda? I nie mam na myśli wody… 

No tak. Można w studni schować wszystkie lęki i raz na jakiś czas pozwolić im (najczęściej dla lekkiego dreszczyku w towarzystwie przyjaciół) opuścić głęboką otchłań w postaci np. dziewczynki w pobrudzonej koszuli nocnej… Niepokoi w nocy, a jednak w dzień, szczególnie upalny, stanowi radosną zapowiedź orzeźwienia.

Otwieram drzwiczki i zaglądam do środka. Co w niej dziś zobaczę (to jakaś forma zabawy „cukierek czy psikus”)? Spoglądam w dół i wpatruję się w nieruchomą ciemność. Czyżbym coś usłyszał? Mały kamyczek wysuwa się spod dłoni i pikuje w mrok lecąc długo, długo… Plum! Wpadł. 

Wiadro na łańcuchu owiniętym wokół drewnianego wału. Kręcę korbą opuszczając je w dół. Po chwili puszczam korbę i przykładam dłoń do kręcącego się drewna, wypolerowanego latami przez inne dłonie. Kręci się coraz szybciej i szybciej, łańcuch zanurza się w ciemność z brzękiem i nagle zatrzymuje się, gdy wiadro z głośnym pluskiem uderza w lustro wody!. Chwila oczekiwania, aż zanurzy się całkowicie i znów kręcenie korbą – tym razem w przeciwną stronę. Leniwy wąż owija się wokół belki. Z mroku wyłania się blaszane wiadro. 

Krystalicznie czysta i lodowato zimna woda upewnia mnie, że tam na dnie nie może skrywać się żadne zło, żaden budzący grozę stwór czyhający na niewinną, dziecięcą duszę. 

Tam jest źródło życia.